Haar naam is Leia, vernoemd naar een prinses die lang geleden leefde in een universum hier ver, ver vandaan. Maar haar eerste maanden heeft ze niet bepaald als een prinses geleefd.

Op de foto hiernaast is te zien hoe twee vrienden van ons haar aantroffen bij een kas: ondervoed en onder de tekenbeten. Ze is waarschijnlijk getrapt, want ze mist aan een kant van haar bek een paar tandjes. Haar slepende rechter achterpoot zou hier ook het gevolg van kunnen zijn, maar waarschijnlijker is spierafbraak, want ze heeft verder geen pijn tijdens het lopen.

Inmiddels is Leia twee weken bij ons. In de eerste week kreeg ze verschillende medicijnen en pijnstillers en hebben we bij de dierenarts een tandje moeten laten trekken. Ze was zwak en had weinig energie, maar ze was niet bang voor mensen. Geestelijk een sterke hond, concludeerden wij. Veel hondjes zouden bij zo’n slechte start met de staart tussen de benen in een ruime boog om mensen heen lopen. Niet Leia.

Sinds ze van de medicijnen af is, zien we elke dag verbetering. Ze gedraagt zich meer en meer als een gezonde pup. Ze heeft heel veel energie, sleept niet meer met haar achterpoot en het is alsof we haar kunnen zien groeien. Dat zal ze ook nog wel even blijven doen, want ze is een halve Spaanse Mastin. Dat zijn honden die kuddes schapen en geiten beschermen tegen wolven en andere roofdieren en dat doen ze met name door hun indrukwekkende omvang. Ze speelt graag met andere honden. Vooral met Harry, de hond van John en Juani.

We zijn druk bezig haar op te voeden en gelukkig is ze slim. Ook heel koppig, net als wij. Het zal wel karma zijn. We willen haar zoveel mogelijk bijbrengen voordat ze volgroeid is, want daarna kunnen we het welvoeglijk vergeten. Dan loopt ze met gemak over ons heen, letterlijk. 

Hieronder kun je zien hoe Leia er uit zou kunnen zien als ze volgroeid is. Gelukkig rijden we een bestelauto, want het voer zal niet aan te slepen zijn straks...