Uitzichtloos in Polopos
Welke corona exit-strategie ?
In de wolken
Polopos is gevangen in een wolk. Al weken, zo voelt het. Ik weet dat dit niet helemaal waar is, want ik heb een paar dagen geleden nog in de zon gezeten. Maar als de zon zich laat zien, dan is het maar voor even. De dag eindigt steevast in een alles verzwelgend wit. Mist, zouden we zeggen in Nederland, maar Polopos ligt op 800 meter boven zeeniveau, dus is het een wolk.
Dat Polopos al weken in een wolk gevangen is, is passend. Het sociale isolement zou moeilijk te rijmen zijn met een strakblauwe hemel. De wereld is in nevelen gehuld, net als de toekomst, net als het virus. Wie naar buiten gaat moet voorzichtig zijn. Doe je mistlampen aan. Minder je snelheid. Draag handschoenen en een masker. Wie weet wat er zich in die mist bevindt?! Blijf maar liever binnen…
In het duister
Stephen King schreef ooit een boek met als titel ‘De Mist’. Het gaat over een groep mensen die vast komen te zitten in een supermarkt, omringt met mist, waarin een onzichtbare vijand slachtoffers maakt zodra ze een voet buiten de deur zetten. In de supermarkt loopt de spanning langzaam op. De een verdenkt een militair laboratorium in de buurt, een ander meent het einde der tijden mee te maken. Het had over het coronavirus en de quarantaine kunnen gaan. Eenieder heeft zo zijn eigen theorie.
King’s boek verscheen veertig jaar geleden. Het gaat niet over het coronavirus. Toch is het alsnog toepasselijk dat hij zijn verhaal in een supermarkt laat afspelen. De supermarkt is een van de weinige plaatsen waar je nog naartoe mag in Spanje.
Ik doe boodschappen in Motril. Daar is een enorme supermarkt met gangpaden van vier meter breed. Dat maakt het makkelijk om afstand te houden. Er lopen mensen met gezichtsmaskers en personen zonder masker. Sommigen dragen een masker, maar alleen voor de mond. Anderen dragen hem wel goed, maar friemelen er continu aan, al dan niet met handschoenen. De meerderheid doet zijn best, maar iedereen tast in het duister, op klaarlichte dag.
In het heden
Bij elke afrit van de snelweg staat de Guardia Civil te controleren of je een legitieme reden hebt om je te verplaatsen. Ze houden vooral auto’s aan waar meer dan één persoon in zit, maar vandaag ben ik aan de beurt.
Als ik mijn mondkapje heb opgedaan en het raam naar beneden heb gedraaid, vraagt de agent waar ik naartoe ga. “Polopos”, antwoord ik. “En waar kom je vandaan?” “De supermarkt”. Bezorgservice, wil ik er achteraan zeggen, maar ik kom niet op het Spaanse woord. Wij zijn bevriend met een buitenlands gezin dat geen Spaans spreekt en niet officieel staat ingeschreven. Ze zijn niet illegaal, maar hebben voor een paar maanden een huis gehuurd in de buurt. Ze durven met hun auto met buitenlandse nummerplaat de weg niet op, bang om door de Guardia Civil aangehouden te worden en misschien wel… ja, wat eigenlijk? Uitgezet te worden? Opgepakt? Of ‘slechts’ een boete…?
Hoe dan ook, ik doe boodschappen voor deze familie en de auto is afgeladen. Mijn alibi is daarmee verzekerd, maar het enge is dat er dus mensen zijn die echt nergens naartoe durven gaan, niet vanwege het coronavirus, maar vanwege de politie. We schrijven 2020 en er zijn mensen die niets verkeerd doen - deze familie is nota bene voorzichtiger dan wie ook, omdat een van hen astma heeft - maar toch bang zijn voor de autoriteiten.
De agent vraagt nog een keer waar ik vandaan kom, maar bedoelt ditmaal welk land. “Holanda”, zeg ik. “En je gaat naar Polopos? Ben jij dan van dat TV programma?” “Ik ben de winnaar van dat programma”, zeg ik vanachter mijn masker. Normaal gesproken ben ik niet zo pronkzuchtig, maar de Guardia Civil heeft een strenge reputatie en ik hoop dat dit de agent een beetje ontdooit en dat het mij weer op weg helpt. En zowaar. We keuvelen nog wat over de kunstroute die wij jaarlijks willen organiseren maar die nu waarschijnlijk niet doorgaat en over onze B&B die gesloten is. Dan mag ik doorrijden, de berg op en terug de wolk in.
Daar zit ik nu te schrijven. In Polopos. Gevangen in een wolk. Uitzichtloos, letterlijk en figuurlijk. De Spaanse overheid denkt er serieus over na om hotels, restaurants en cafés tot kerst gesloten te houden. Toerisme is in Spanje goed voor twaalf procent van de totale economie en dertien procent van de werkgelegenheid. Ik vermoed dat die cijfers in Andalusië nog hoger liggen. Spanje als vakantieland is bovendien een zomervakantieland. Tot kerst dicht, betekent voor de horeca dat je pas volgend jaar rond Pasen weer wat kunt verdienen. Mits je bedrijf dan nog bestaat...
In de toekomst
Het is een vreselijk dilemma, maar we zullen moeten gaan nadenken over of het medicijn niet erger is dan de kwaal. Dit is niet enkel een zorgvraagstuk. Een mensenleven is niet in geld uit te drukken, maar ook de kosten zijn meer dan een economisch sommetje.
Je ziet alleenstaanden depressief worden. Ouderen verpieteren in verzorgingshuizen. Besmette personen vechten een eenzaam gevecht. Wie het niet red, sterft alleen. Bedrijven zullen omvallen. Meer mensen worden ontslagen, terwijl de werkloosheid in Spanje al hoog was. Gaat dit geen andere ziekten opleveren? Gaat dit geen sociale onrust opleveren? Gaat de staat zich dan nog autoritairder opstellen? Stijgende zelfmoordcijfers? Wie zal het zeggen.
De lockdown in Spanje was noodzakelijk, omdat de Spaanse regering in eerste instantie te laat en onvoldoende reageerde. We zijn nu over de piek heen. Als het verder stabiliseert, zie ik meer in een Zweedse aanpak dan op deze wijze voort te ploeteren. Dat betekent alles weer open, inclusief de horeca. Dat betekent geïnfecteerden in quarantaine en ouderen en kwetsbaren aansporen om zoveel mogelijk thuis te blijven, vrijwillig. Misschien dat we de grenzen voorlopig dicht moeten houden en geen grote evenementen moeten toestaan, maar verder zoveel mogelijk ‘business as usual’. Op deze manier spaar je de economie zoveel mogelijk, terwijl de ziekenhuizen niet overvol raken. Met het geld uit het Europees noodfonds kunnen extra investeringen gedaan worden in de zorg.
De vorige alinea is uit de losse pols. Daar zitten uiteraard een heleboel haken en ogen en mitsen en maren aan, maar ik hoop dat de regering ook aan zo’n scenario denkt. Want vroeg of laat gaat de zon weer schijnen en als de Spaanse overheid niet met een betere oplossing komt dan ‘alles dicht’, dan blijft van '“Polopos is gevangen in een wolk”, alleen nog “Polopos is gevangen” over. En dat geldt niet alleen voor Polopos, maar voor heel Spanje.
Weet jij nu al dat je ergens in de komende twee jaar bij ons wil verblijven? Wil je een kook-, kunst-, of fotografieworkshop bij ons volgen of een kunstwerk in opdracht laten maken door Thysa? Dan kun je ons door de coronacrisis heen helpen en